• แหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญในซีหนิง
• วัดถาเอ่อร์ซื่อ (Ta'er Monastery) หรือที่ชาวทิเบตเรียก “คุมบุม” เป็นพระอารามขนาดใหญ่และสลับซับซ้อน ซึ่งเป็นที่ประสูติของชงคาปา (Tsong-kha-pa, ค.ศ. 1357-1419) หรือ จงขะปะ ผู้ก่อตั้งนิกายหมวกเหลืองหรือนิกายเกลุกของพุทธศาสนานิกายสรวาสติวาท (ทิเบต) และเป็นคลังมณีทางพุทธศิลป์ สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1560 สมัยราชวงศ์หมิง มีพื้นที่รวม 2,500 ไร่ มีห้องโถงใหญ่ 15 ห้อง ห้องพักสงฆ์ 9,300 ห้อง รวมพื้นที่ใช้สอย 450,000 ตารางเมตร ตัวอาคารก่อสร้างตามแบบสถาปัตยกรรมฮั่นผสมทิเบต อยู่ห่างจากเมืองซีหนิงประมาณ 26 กิโลเมตร
• วัดถาเอ่อร์ซื่อ ประกอบด้วย วิหารหลวง หรือ “วิหารหลังคาทองคำ” และวิหารบริวารรายล้อมอีกมายหลายหลัง ภายในประดิษฐานพระพุทธรูปแทนองค์พระพุทธเจ้าแห่งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต และพระโพธิสัตว์ซึ่งมีมากมายแตกต่างกันไป
• ลักษณะวิหารภายในวัดถาเอ่อร์ จะมีลักษณะวิหารคล้ายคลึงกัน โดยมีจุดเด่นอยู่ที่ “ตง” หรือ ไม้เครื่องเรือนที่วางบนคานสำหรับรองพื้นกระดานหรือฟาก ซึ่งศิลปะเรือนไม้ของจีนและทิเบต นอกจากไม่ปิดตงแล้วยังทาสีฉูดฉาดอวดความสวยงาม เป็นเอกลักษณ์ของวัดถาเอ่อร์ โดยสีหลักที่ใช้ในศิลปะทิเบตล้วนเกี่ยวข้องกับศาสนา คือ สีขาว แทนความหมายถึง ความกรุณา สีแดง หมายถึง ปัญญา สีเหลือง คือ ความอ่อนโยน สีน้ำเงิน แทน จิตวิญญาร และสีดำ คือ อำนาจ
• วิหารหลังคาทองคำ ของวัดถาเอ่อร์ซื่อ เป็นสถานที่ที่ประดิษฐานสถูปเงินประดับเพชรนิลจินดาวาววาม ภายในบรรจุสรีระสังขารของท่านจงขะปะ โดยในระหว่างที่ท่านจงขะปะ แบกรับภารกิจปฏิรูปศาสนาอันหนักหน่วง ท่านจงขะปะไม่ได้กลับบ้านเยี่ยมโยมแม่หลายปี จนโยมแม่คิดถึงจึงส่งจดหมายไปถามข่าวคราว ท่านจงขะปะตอบว่า ยังกลับไปเยี่ยมบ้านไม่ได้ เพราะมีงานสำคัญที่ต้องทำให้บรรลุ ท่านแสดงออกถึงความมุ่งมั่นในการทำงานรับใช้พระพุทธศาสนา โดยใช้เลือดของท่านเขียนจดหมายฉบับดังกล่าว ส่งกลับมาให้แม่พร้อมกับเส้นผมของท่าน เพื่อยืนยันว่าท่านยังมีชีวิตอยู่
• เชื่อกันว่า จุดที่ตั้งของวิหารหลังคาทองคำนี้คือ จุดที่ฝักรกของท่านจงขะปะ ซึ่งตามตำนานเล่าว่า ต่อมามีต้นโพธิ์งอกขึ้นจากจุดดังกล่าว โดยโพธิ์มงคลต้นนี้มีใบสะพรั่งนับแสนใบ แต่ละใบมีรูปสิงห์เฝ้ามองพระพุทธเจ้าปรากฎอยู่ จนเป็นที่มาของชื่อวัดในภาษาทิเบตว่า “คุมบุม” แปลว่า รูปพระแสนองค์ ทำให้มารดาท่านจงขะปะเกิดความเลื่อมใสศรัทธาอย่างแรงกล้า จึงสร้างเจดีย์ถวายเป็นพุทธบูชา ก่อนที่จะมีการสร้างวัดขึ้นภายหลัง ในพ.ศ. 2119 (ในสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช)
• วิหารอายุยืน ในวัดถาเอ่อร์ซื่อ สร้างในจุดที่โยมแม่ของท่านจงขะปะเคยชอบมานั่งพักเหนื่อยหลังจากการทำงานหาบน้ำเป็นประจำ ส่วนสถูปสันติภาพที่อยู่ระหว่างวิหารอายุยืน กับวิหารหลังคาทองคำ ก็สร้างขึ้นด้วยศรัทธาสูงส่งของท่านปันเชนลามะองค์ที่ 14 ประมุขแห่งทิเบต รองจากท่านทาไลลามะ ใน พ.ศ. 2447
• ในพ.ศ. 2493 สันติสุขในทิเบตก็ถูกรบกวนจากการเข้ายึดครองจีน โดยเฉพาะในช่วงปี พ.ศ. 2509-2518 ที่จีนตกอยู่ภายใต้อำนาจของ “กลุ่มสี่คน” นำโดย นางเจียงชิง ภรรยาคนที่สี่ของประธานเหมาเจ๋อตง สมคบคิดกันแย่งชิงอำนาจการนำในพรรคคอมมิวนิสต์จีน โดยใช้การ “ปฏิวัติวัฒนธรรม” เป็นข้ออ้าง ซึ่งไม่เพียงมีคนดีที่เป็นศัตรูของ “กลุ่มสี่คน” ถูกกำจัดอย่างอยุติธรรมแล้ว ยังมีหนังสือวรรณคดีอันทรงคุณค่ามากมายที่ถูกเผา วัดวาอารามอันล้ำค่าด้วยพุทธศิลป์ชั้นเยี่ยมหลายแห่งถูกทำลาย รวมทั้งวัดถ่าเอ่อร์ และวิหารหลังคาทองคำแห่งนี้ด้วย
• จนกระทั่ง พ.ศ. 2523 จึงมีการฟื้นฟูบูรณะวัดถาเอ่อร์ซื่อ หรือวัดคุมบุมขึ้นใหม่ แม้มิอาจทดแทนที่ถูกทำลายไปได้ทั้งหมด แต่วัดนี้ก็ได้รับการยกย่องให้เป็น “สุดยอดพุทธศิลป์สามสาขา” คือ หนึ่ง การวาดภาพจิตรกรรมฝาผนัง สอง การเย็บปักผ้าพระบฎ หรือ “ทังกา” และสาม การปั้นแกะสลักเนยจามรีเป็นรูปดอกไม้คล้ายพานบายศรีถวายเป็นพุทธบูชา หรือ “ตอร์มา”
• วัดถาเอ่อร์ซื่อ ยังเป็น 1 ใน 6 มหาบูชาสถาน ของชาวพุทธสายวัชรนิกายสวมหมวกเหลือง ซึ่ง ก็คือชาวทิเบตส่วนใหญ่ อันประกอบด้วย วัดลาซา วัดโจคัง วัดจาเซปูหลุน วัดกานตาน ในเขตปกครองตนเองชนชาติทิเบต กับวัดลาฝู่ในมณฑลกานชู และวัดถาเอ่อร์ ในมณฑลชิงไห่แห่งนี้
• ในวัดถาเอ่อร์ซื่อ สิ่งที่วิหารทุกหลังมีเหมือนกันหมดคือ “กงล้อมนตรา” ที่มีสีและขนาดแตกต่างกันไป สำหรับผู้แสวงบุญได้หมุนเพื่อทำสมาธิและเป็นตัวช่วยสวดมนต์ให้ได้มากจบ ด้วยเชื่อว่าเป็นวิธีการสั่งสมอานิสงส์ผลบุญให้ไปถึงนิพพานได้
• วัดเป่ยฉาน (Bei Chan) ซึ่งเป็นวัดแขวนเชิงผาที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 ของจีน ส่วนมัสญิดตงกวน (Dongguan Mosque) เป็นหนึ่งใน 4 มัสญิดใหญ่ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
• สุเหร่าตงกวน (Dongguan Mosque) ชื่อเต็มว่า “ตงกวนชิงเจินต้าซื่อ” ตัวสุเหร่าก่อสร้างตามแบบศิลปกรรมของชาวหุย มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 600 ปี สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์หมิง ศักราชหงอู่ ราวปี ค.ศ. 1380 มีพื้นที่ 1,102 ตารางเมตร เป็นหนึ่งในสี่สุเหร่าใหญ่ในเขตตะวันตกเฉียงเหนือของจีน เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวมุสลิมและเป็นสถานที่ประกอบพิธีทางศาสนาอิสลามที่สำคัญของเมืองซีหนิง นอกจากนี้ยังเป็นสถาบันอบรมและสอนศาสนาอิสลามที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักทั้งในประเทศจีนและ ต่างประเทศ
• ทะเลสาบชิงไห่ (Qinghai Lake) เป็นทะเลสาบน้ำเค็มที่ใหญ่ที่สุดของจีน มีพื้นที่ 4,583 ตรกม. มีระยะทางห่างจากเมืองซีหนิง 150 กิโลเมตร สหประชาชาติจัดให้เป็น " พื้นที่ชุ่มน้ำแหล่งสำคัญของโลก" มีจุดเด่นคือมีน้ำจึงไหลเข้าอย่างเดียว โดยมีพื้นที่ทั้งหมด 4,500 ตารางกิโลเมตร อยู่เหนือระดับน้ำทะเล 3,196 เมตร มีความยาวจากตะวันออกถึงตะวันตก 106 กิโลเมตร และมีความกว้างจากใต้ถึงเหนือ 63 กิโลเมตร น้ำลึกโดยเฉลี่ย 19 เมตร และลึกที่สุด 39 เมตร โดยมีภูเขาโอบล้อมอยู่ทุกทิศทาน้ำในทะเลสาบจะใสเป็นสีฟ้าและสีซับฟายสามารถมองลึกลงไปได้ถึง 8-9 เมตร ทิวทัศน์โดยรอบเป็นทุ่งหญ้า ฉากหลังเป็นภูเขาทะมึนตัดกับท้องฟ้าสีสดใสไร้มลภาวะ ส่งเสริมให้ทะเลสาบสวยงามโดดเด่น ทะเลสาบชิงไห่หูเป็นเส้นทางสำคัญของเส้นทางสายไหม บนเกาะต่างๆในทะเลสาบเป็นแหล่งอาศัยของนกนานาชนิด และเป็นแหล่งดูนกและแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของจีนตะวันตกเฉียงเหนือ

• เมืองซีหนิง เป็นบ้านเกิดของสิ่งนำโชค"หญิงหญิง" หนึ่งใน มาสคอตของงานกีฬาโอลิมปิคกรุงปักกิ่ง2008 เล่ากันว่า ยังเป็นบ้านเกิดของดอกทิวลิป ซึ่งเป็นดอกไม้ประจำชาติเนเธอร์แลนด์ อีกด้วย นักท่องเที่ยวทั่วไปอาจจะคิดว่า ที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบตมีความ สูงเหนือระดับทะเลค่อนข้างมาก เป็นพื้นที่ขาดแคลนน้ำและอ๊อกซิเจน พืชพันธุ์ต่างๆ โดยเฉพาะดอกไม้อาจจะปลูกยาก แต่ความเป็นจริงแล้ว ภูมิประเทศและภูมิอากาศของที่นี่ อากาศบนที่ราบสูงเย็นสบาย อุณหภูมิกลางวันกับกลางคืนต่าง กันมาก กลางวันแดดเจิดจ้า จึงทำให้ดอกไม้ชนิดต่างๆ มีสีสดใสสวยงามมาก และยังเป็นที่มีลักษณะพิเศษที่เหมาะสำหรับการปลูกดอกทิวลิปมาก ปัจจุบัน ดอกทิวลิปได้กลายเป็นฉากของทัศนียอันภาพสวยงาม ฉากหนึ่งของเมืองซีหนิง ตั้งแต่ปี2002เป็นต้นมา เมืองซีหนิงได้จัด เทศกาลดอกทิวลิปในเดือนพฤษภาคมทุกปี โดยมีการตกแต่งดอก ทิวลิปกว่า 4 ล้านต้นให้เป็นรูปต่างๆตามจัตุรัส และถนนสายสำคัญต่างๆ