• พาโร (Paro) ต้นกำเนิดของชาวภูฏาน
• เมืองพาโร ต้นกำเนิดของชาวภูฏาน เมืองแห่งความฝันป้อมปราการบนอัญมณี
• พาโร อยู่ทางตะวันตกของประเทศ เป็นถิ่นเดิมของชาวภูฏานมาตั้งแต่แรกสร้างอาณาจักร พาโรจึงมีประชากรที่เป็นชาวภูฏานดั้งเดิมอาศัยอยู่มากที่สุด นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาถึงภูฏานครั้งแรกไม่ว่าจะเข้ามาทางอากาศหรือทางบก จะประทับใจกับทิวทัศน์ของเมืองพาโรมากที่สุด ภาพของทุ่งนาเขียวขจี ป่าสนเต็มภูเขา ตัดกับสีขาวของกำแพงและซอง เมืองพาโรทำให้เมืองเล็ก ๆ ที่งามสงบและธรรมชาติแสนงามเหมือนภาพในฝัน เป็นภาพแรกของภูฏานที่จะจารึกอยู่ในความทรงจำของผู้พบเห็นตลอดไป
• พาโรอยู่ห่างจากเมืองทิมพู 53 กิโลเมตร ประวัติศาสตร์ของเมืองนี้คือประวัติศาสตร์ทั้งหมดของภูฏานนั่นเอง แม่น้ำสำคัญในภาคตะวันตกของประเทศมีอยู่ด้วยกันสามสาย คือแม่น้ำตอสา อยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ แม่น้ำวัง อยู่ทางตะวันตก และแม่น้ำพูนาซอง อยู่ทางตะวันออก แม่น้ำเหล่านี้นำความชุ่มชื้นและความอุดมสมบูรณ์มาสู่พื้นที่เพาะปลูกของพาโรที่มีเทือกเขาดำทะมึน (Black Mountains) เป็นฉากหลัง

• ประวัติศาสตร์ของเมืองพาโร เริ่มมีความสำคัญขึ้นในระหว่างศตวรรษที่ 18 – 19 เมื่อครั้งเมืองพูนาคายังเป็นเมืองหลวงของภูฏาน คณะผู้บริหารปกครองประเทศได้มาตั้งทำเนียบรัฐบาลบริหารกิจการบ้านเมืองอยู่ที่เมืองพาโรซึ่งต่อมาได้กลายเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรม การค้าขาย และเป็นศูนย์กลางการเมืองของภูฏานในสมัยก่อน ก่อนที่จะมีการสร้างถนนหนทางที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน การขนส่งสินค้าจากทิเบตและจากเมืองต่าง ๆ เข้ามาขายคนภูฏาน ทุกเส้นทางจะต้องผ่านพาโรทั้งสิ้น
เมืองพาโร เมืองแห่งสถาปัตยกรรมอันสง่างาม
• เมืองพาโร อยู่ริมแม่น้ำพาโร ซึ่งเป็นแม่น้ำที่ไหลมาจากภูเขาจูมอนฮารี เมืองตั้งอยู่ในหุบเขาในระดับความสูงกว่าน้ำทะเล 2,280 เมตร ใจกลางเมืองซึ่งมีการก่อสร้างเมืองใหม่กันอย่างจริงจังเมื่อปี พ.ศ. 2527 ทำให้สองข้างถนนเต็มไปด้วยโรงแรมร้านค้าและร้านอาหาร จัตุรัสกลางเมืองปลูกหญ้าเขียวขจี เมืองพาโรมีสถาบันฝึกอบรมครูเป็นแห่งที่สองของภูฏาน

• สถานที่ท่องเที่ยวในเมืองพาโร
• สถานที่ท่องเที่ยวในเมืองพาโรที่มีชื่อเสียงมีหลายแห่ง เช่น พาโรซอง ที่ตั้งศูนย์การปกครองเมืองที่รวมฝ่ายศาสนาและฝ่ายข้าราชการเอาไว้ด้วยกัน พระตำหนักที่ประทับของสมเด็จพระราชชนนีแห่งกษัตริย์ภูฏาน คือ พระราชวังอุเกนเปอรี พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ และวัดคิชู กับวัดทักซัง ซึ่งเป็นวัดที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในภูฏาน
• พาโรซอง Paro Dzong) ลิตเติลบุดดา
• ชื่อเต็มของพาโรซองคือ รินปุงซ่ง แปลว่า "ป้อมเนิญอัญมณี" ในสมัยศตวรรษที่ 15 มีพี่น้องสองนายอาศัยอยู่ในหุบเขาพาโรคือเกลซกและเกลชม พวกเขาเป็นลูกหลานท่านพะโจ ดรุ๊กกอม ชิโป ผู้นำนิกายดรุ๊กปะคายุปาเข้ามาเผยแพร่ในภูฏาน เกลซมปักหลักอยุ่ที่อารามกันตาคา แต่น้องชายดั้นด้นไปฝากตัวเป็นศิษย์อาจารย์ดังๆ ในทิเบตเพื่อศึกษาธรรม หลังผ่านไปหลายปี เขาก็ย้อนกลับมาในสภาพสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะอาแต่เล่าเรียนจนไม่มีเวลาหาเงิน ทำให้พี่ชายรังเกียจไม่ยอมนับญาติ และพูดใส่หน้าว่าในครอบครัวของตนไม่เคยมีขอทาน เกลชกจึงไปอาศัยอยู่ริมน้ำบริเวรฮุมเร็ลคา (เรียกชื่อตามเทพฮุมเร็ล กมโป ซึ่งเป็นเทพผู้ปกปักรักษาหุบเขาพาโร) และได้สร้างอาคารเล็กๆ ซึ่งกลายมาเป็นป้อมพาโรในภายหลัง ลูกหลานของเกลชกจึงได้จากรึกชื่อในประวัติศาสตร์ภูฏานในนาม "เจ้าแห่งฮุมเร็ล" และมีอำนาจเหนือพื้นที่ส่วนใหญ่ในเขตพาโร
• ในปีค.ศ. 1645 พวกเจ้าแห่งฮุมเร็ลได้ยกป้อมเล็กๆ ของตนให้กับซับดรุงงาวัง นัมเกล โดยยอมรับอำนาจของท่านทั้งในแง่ศาสนาและการเมือง ท่านซับดรุงจึงได้ลงมือสร้างและต่อเติมพาโรซองขึ้นให้ใหญ่โตขึ้นจนเสร็จสมบูร์ในปี ค.ศ.1646 ครั้นถึงเดือน ต.ค. ค.ศ. 1915 เกิดเหตุเพลิงไหม้ทำให้ป้อมแทบวอดไปทั้งหลัง แต่เป็นลปดาวา เปนโจร์แห่งพาโรก็สร้างป้อมขึ้นใหม่ตามแบบเดิมทุกอย่างด้วยเงินภาษีที่เรียกเก็บเป็นพิเศษจากราษฎรทั่วทั้งภูฏาน และในป ค.ศ. 2005 ก็มีการสร้างหลังคาป้อมขึ้นใหม่อีกครั้ง
• พาโรซองเป็นสถานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองนี้ ได้ชื่อว่าเป็นซองที่มีรูปทรงสถาปัตยกรรมที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของภูฏาน สีขาวของพาโรซองเป็นจุดเด่นเหนือเมืองพาโร ชื่อที่ถูกต้องของพาโรซอง คือ รินเชนปุงซอง – แปลว่า ป้อมปราการบนกองอัญมณี เป็นซองที่แข็งแรงและทำหน้าที่ป้องกันข้าศึกมาหลายครั้งหลายหน สร้างขึ้นโดยท่านซับดรุง นาวัง นัมเกล ในศตวรรษที่ 16 โดยท่านสั่งให้ก่อสร้างขึ้นจากฐานเดิมของอารามที่ท่านคุรุรินโปเช เคยสร้างเอาไว้ หอกลางที่อยู่กลางลานอเนกประสงค์ มี 5 ชั้น ชั้นบนสุดเป็นที่ตั้งโบสถ์ 2 แห่ง ด้านในซองประดับภาพเขียนต่าง ๆ ที่สวยงามมมาก
• ข้างนอกซอง ทางด้านตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นลานประลองฝีมือการยิงธนู และลานอเนกประสงค์ จัดการแสดงในเทศกาลเซซูในฤดูใบไม้ผลิ ในวันสุดท้ายของเทศกาลซอง จะแขวนธังกาซึ่งเป็นธงจารึกมนตราหรือยันต์ที่มีขนาดใหญ่มาก (18 เมตร)
• ทางตะวันออกของซอง มีสะพากข้ามแม่น้ำพาโร เป็นสะพานมีหลังคาคลุม ชื่อ ยามิซัม สะพานี้เป็นสะพานสร้างขึ้นใหม่แทนสะพานเดิมที่ถูกน้ำท่วมพัดสะพานขาดพังไปเมื่อปี พ.ศ. 2512 การก่อสร้างสะพานเป็นตัวอย่างที่ดีของสถาปัตยกรรมภูฏาน บางฉากในภาพยนตร์ฮอลลีวู้ด เรื่อง ลิตเติลบุดดา มาถ่ายทำที่พาโรซอง ที่เมืองพาโรแห่งนี้